Grad Taragona, antički Tarako, bio je jedan od dragulja rimske Hispanije i sedište najveće provincije na poluostrvu. Tokom rata s Hanibalom na ovom mestu se iskrcao Scipion Afrikanac, i tako započeo osvajanje današnje Španije.
Danas je Taragona šarmantno mediteransko mesto koje čuva nanos više istorijskih epoha. Uprkos činjenici da su ljudi dugo koristili lokaciju kao pozajmište građevinskog materijala, dovoljno su očuvani ostaci antičkog amfiteatra, a još živopisniji je akvadukt, odmah izvan grada.
Nakon što smo odmakli od centra, postepeno nas je okružio predeo bogat mediteranskom vegetacijom. Nastavljajući dalje, bez gubitaka u ljudstvu i materijalu, pronašli smo i „Đavolov most“, kako ga nazivaju lokalni stanovnici. Po jednoj od verzija srednjovekovne legende, zbog velikih problema koje su ljudi imali tokom gradnje objekta, đavo se opkladio s njima da će uspeti u tom poduhvatu. Zauzvrat je uzeo dušu kćerke glavnog neimara.
Dostojanstveni akvadukt je delovao vrlo živo u ovoj tišini i samoći. Kao da smo čuli i glasove Rimljana koji su ga sagradili. Na mestu gde premošćuje dolinu, maksimalne je visine 27 metara. U stvari, oko 80 odsto njihove dužine činili su zidani kanali ukopani u zemlju. I ovaj, dugačak 25 kilometara, odražavajući rimsku kulturu življenja, povezivao je reku u brdima i grad na obali – prirodu i ljude.
Konstrukcije ovog tipa su rađene iz jednog ili više nizova stubova, zasvedenih polukružnim svodovima, preko kojih je išao cevovod. Često se na njima mogu uočiti ojačanja koja su služila za postavljanje oplate pre izrade lukova, odnosno svodova, a nekad i promenljivi preseci po visini stubova, čime se sprečavala pojava izvijanja i gubitak stabilnosti. Sve je delovalo kao samostalan projekat nekog džina – što Rim i jeste bio. Pred nama se nalazio rimski duh ovekovečen u kamenu: postojanost, smelost, organizacija, grandioznost i brutalna snaga.
Kada je 312. g. p.n.e sagrađen prvi akvadukt u Rimu, i voda sprovedena do kuća, aristokratija je počela da se kupa češće od jednom nedeljno. Kao što je primetio Luis Mamford, iza velikih materijalnih izuma ne stoji samo „dug unutrašnji razvoj tehnike“ nego i „preorijentacija želja, navika, ideja i ciljeva“; dakle, promena uma. Na kraju, mi smo promenu uma doživeli uz osvežavajuće piće i šum talasa modrog mora. (Danas)
